Aby odpowiedzieć na to pytanie należy zdać sobie sprawę, że używając terminu ADHD (nadpobudliwość psychoruchowa) podkreślamy, że dotyczy on zarówno sfery ruchowej jak i psychicznej. Nadpobudliwość przejawia się w postaci wzmożonego pobudzenia ruchowego, w nadmiernej aktywności emocjonalnej oraz problemach dotyczących funkcji poznawczych, głównie w postaci nieumiejętności skupienia uwagi.
Najbardziej widocznym i jednocześnie uciążliwym objawem nadpobudliwości jest ogromna ruchliwość i pobudzenie emocjonalne. Zachowanie takich dzieci stwarza wiele trudności zarówno nauczycielom w przedszkolu jak i rodzicom w domu. Dzieci te łatwo wybuchają złością, krzykiem czy płaczem w sytuacjach, które u innych nie wywołują takich reakcji. Przy każdym niepowodzeniu rezygnują, a nieraz niszczą swoją pracę. Jest to spowodowane tym, że w ich organizmie występuje przewaga procesów odpowiedzialnych za pobudzenie. Dzieci nadpobudliwe charakteryzują się słabym układem nerwowym dlatego szybko się męczą, są niewytrwałe w działaniu.
Zabawy dzieci z ADHD to ciągły ruch, bieg, gonitwa, siłowanie się, czasem odgrywanie scen walki zaobserwowanych w filmach. Wydawać się może, iż zabawy wymagające spokoju z zastosowaniem ustalonych reguł ich nie interesują. Przeszkadzają wtedy kolegom, kręcą się, często porzucają wspólną zabawę. Gdy próbujemy zmusić je do spokojnego siedzenia tupią, ruszają nogami, często obgryzają paznokcie.
I tu pojawia się inny problem… Dorośli zaczynają o nim mówić TRUDNE DZIECKO. Usprawiedliwiają sytuację która ich dotyczy, wyjaśniają niemożność zmiany. A kim jest to „trudne dziecko”? Dzieckiem, które nie zachowuje się tak jak życzą sobie tego dorośli. Jest kłopotliwe i niewygodne. Wymaga indywidualnego traktowania – to prawda, ale czy trudności tkwią w nim samym?
Najpierw należy się zastanowić z czego się wzięło to „niewygodne” zachowanie? Dziecko rodzi się z pewnym wyposażeniem biologicznym. Jego najbliższe środowisko to dom rodzinny a w nim jego atmosfera, charaktery i usposobienia domowników oraz relacje miedzy nimi. Nerwowość, niezrównoważenie rodziców, czasem różne oczekiwania obojga wobec dziecka, kłótnie wynikające z różnicy charakterów, awantury – wszystko to burzy równowagę psychiczna dziecka. Małe dziecko czuje się niepewne, zagrożone jakby czekało na zbliżającą się burzę. Nieraz niesnaskom rodzinnym towarzyszy brutalne zachowanie. I wtedy pojawia się lęk. Negatywne pobudzenie dziecka z biegiem czasu narasta, rozszerza się co w efekcie kończy się nadpobudliwością bądź nerwicą.
JAK POSTEPOWAĆ Z DZIECKIEM NADPOBUDLIWYM?
- Poznaj zainteresowania dziecka i znajdź mu atrakcyjną dla niego zabawę
- Wpływaj na uspokojenie poprzez łączenie ruchu z wysiłkiem intelektualnym
- Proponuj do WSPÓLNEJ zabawy: rozsypanki, domino, mozaiki, historyjki obrazkowe, figury geometryczne itp.
- Stosuj indywidualne zajęcia terapeutyczne proponowane przez specjalistę
- Stosuj zmiany w rodzaju zajęć aby dziecka nie zniechęcić
- W zabawie zachowuj atmosferę ładu i spokoju a tempo dostosuj do możliwości dziecka
- Unikaj konkursów i współzawodnictwa- wszystkiego co wprowadza napięcie
- Kieruj pracą (zabawą) tak aby dziecko miało wrażenie, że samo wybiera
- Motywuj, chwal, nagradzaj aby widziało sens swojego działania
- Zabieraj dziecko na wycieczki do lasu, na łąkę niech obserwuje ład i spokój w przyrodzie
- Baw się z dzieckiem na świeżym powietrzu (skoki, biegi, szukanie ukrytych przedmiotów) – wpływają one na zrównoważenie procesów nerwowych.
WARUNKIEM PRAWIDŁOWEGO, WYCHOWAWCZEGO PROWADZENIA DZIECI NADPOBUDLIWYCH PSYCHORUCHOWO JEST ZROZUMIENIE PRZEZ DOROSŁYCH TYCH TRUDNOŚCI I NIE STOSOWANIE KAR.
